Ημερολόγια, όνειρα και επιστολές αναδεύονται στον βυθό της αποσπασματικής και ημιτελούς γραφής του Φραντς Κάφκα (1883-1924)· ημερολόγια, όνειρα και επιστολές αποτελούν την πρώτη ύλη αυτού του φυγόκεντρου μυθιστορήματος.
Όλη η αφήγηση ξετυλίγεται γύρω από την απροσδιόριστη φιγούρα μιας ερευνήτριας· σκοτεινή πνευματίστρια, εμμονική αναγνώστρια του Τσεχοεβραίου, παθιασμένη ηρωίδα μιας ασχημάτιστης ιστορίας του - μια γυναίκα που κόβει και ράβει σελίδες και μέρες του συγγραφέα του Πύργου προσπαθώντας να αφουγκραστεί, μέσα σ' έναν κυκεώνα καφκολογίας, αυτό που διαφεύγει: την καφκική σιωπή.
Στοιχεία νουάρ, παρωδίας, δοκιμίου, θεάτρου και ποίησης συμφύρονται σ' ένα περιστρεφόμενο αναλόγιο (μορφική σκαλωσιά του βιβλίου), συνθέτοντας μια ρευστή πρόζα που μεταμορφώνει, διαδοχικά, την αγωνία του κενού σε αγωνία της ανάγνωσης, σε αγωνία της πλοκής, σε αγωνία της ύπαρξης.
Τέσσερα χρόνια πριν συμπληρωθεί ένας αιώνας από τον θάνατο του σημαντικότερου ίσως συγγραφέα του 20ού αιώνα, αναμφίβολα πάντως του επιδραστικότερου, η Ερευνήτρια ξαναπιάνει το νήμα της χυτοπροσωπογραφίας ενός άλλου· οικείο αφηγηματικό κάτοπτρο στην άτυπη τετραλογία του συγγραφέα (Το μέλι και η στάχτη του Θεού, 2002, Ελληνική αϋπνία, 2004, Το κίτρινο σκυλί, 2009, Πορφυρά γέλια, 2010). (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«(?) το μυθιστόρημα του Φάις διαβάζει και ερμηνεύει αλλά κυρίως ψηλαφεί με το δάχτυλο, ενδύεται και υποδύεται τον λόγο, τη μορφή, το σώμα και την αύρα του αινιγματικού συγγραφέα, που πρόσφερε, νομίζει κανείς, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στους αναγνώστες τους ένα άδειο σχήμα για να γεμίσουν με τις επιθυμίες και τους φόβους τους. Αυτό είναι το κύριο μοτίβο ερμηνείας της καφκικής αλληγορίας που προτείνει ο Φάις: ότι είναι τόσο συγκεκριμένα ρευστή που μπορεί να χωρέσει σχεδόν κάθε τύπου αναγνώσεις». (Ελένη Παπαργυρίου, bookpress.gr, 30/12/2020