Πρόλογος: Αθηνά Βογιατζόγλου

Ελάχιστα γνωστός στην εποχή του και λησμονημένος μετά το θάνατό του, ο Αχιλλεύς Λεβέντης με το μυθιστόρημα του "Η Τασσώ" (1858) αποδεικνύεται σήμερα ένας προικισμένος πεζογράφος της ρομαντικής μας εποχής, πρόδρομος του ελληνικού ψυχολογικού αφηγήματος. Εφαρμόζοντας επιλεκτικά τις αρχές της Φυσιογνωμικής (σύμφωνα με την οποία ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου καθρεφτίζεται στη μορφή του), ο Λεβέντης αφηγείται ένα πλούσιο σε εσωτερικές συγκρούσεις ερωτικό δράμα, κατά τη διάρκεια του οποίου η ηρωίδα βιώνει την εμπειρία ενός συμπυκνωμένου και τραγικού Bildungsroman. Χάρη στις ψυχογραφικές του ικανότητες ο Λεβέντης μπορεί να θεωρηθεί, μαζί με άλλους πεζογράφους της εποχής (Αλέξανδρο Σούτσο, Γρηγόριο Παλαιολόγο, Ιάκωβο Πιτσιπίο και Παύλο Καλλιγά), φορέας μιας πρώιμης ρεαλιστικής συνείδησης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)