ΤΟ 1952 ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ. ΠΡΩΤΟΕΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ. ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ. ΧΩΡΙΣ εμφανή λόγο. Χωρίς να πει σε κανέναν τίποτα. Με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος. Με πρόσκληση. Ήμουν στο χωριό τότε. Άκουσα τη φωνή του σπασμένη. Ρώταγε μήπως ήξερα κάτι. Νομίζω δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα. Ήταν το πρώτο ράγισμα στη βεβαιότητά μας. Στη βεβαιότητα αθανασίας μας.
-Παρόλο που ο θάνατος μπερδευόταν τόσο συχνά στα πόδια σας.
-Παρόλο.
-Τελικά τι θα έλεγες τώρα για εκείνη την εποχή;
-Τίποτα.
-Έγιναν τόσα πράγματα.
-Αποφασισμένα από άλλους. Εμείς ήμασταν εκτός παιδιάς. Θα μας σημαδέψουν - αλλά δεν μας αφορούσαν.
-Ήταν η αλκή των χρόνων σας.
-Σ' αυτό συμφωνώ. Τη σκέψη μου την απασχολούσαν κατά προτεραιότητα τα σκέλια της Αφρικάνας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μετρ του διαλόγου ο Βαλτινός (βλέπε "Φτερά μπεκάτσας" αλλά και πολλά διηγήματά του, κυρίως στη συλλογή "Εθισμός στη νικοτίνη"), βασίζεται στο παιχνίδι της στιχομυθίας για να ξετυλίξει το νήμα της ζωής του και της σκέψης του, των εμμονών του (π. χ., δίψα, λαγνεία), για να ανακεφαλαιώσει τον χαμένο χρόνο, να ανασυστήσει φαντάσματα, να ξορκίσει άλλα (π. χ., τον πόλεμο), να ζωντανέψει αγαπημένες μορφές και να πλεύσει μέσα στις λέξεις. "Ανάπλους" βέβαια σημαίνει κόντρα στο ρεύμα. Μην πάει ο νους σας όμως σε πολυφορεμένη επαναστατικότητα, ασυμβίβαστες στάσεις ζωής κ. ο. κ. Η όποια επανάσταση και το ασυμβίβαστο εδώ αφορά τον εσωτερικό κόσμο του συνεντευξιαζόμενου εν προκειμένω: ο κόντρα-ρόλος που επέλεξε να παίξει όντας αντιμέτωπος με τους δισταγμούς και τους φόβους του, με τη μόνωση και την τραχύτητα του βίου - ειδικά τα χρόνια της δεκαετίας του '40 στη Σπάρτη, στην Τρίπολη, στο Γύθειο. Κατοχή, αντίσταση και, φυσικά, Εμφύλιος. Το φάντασμά του πλανάται σε όλο το βιβλίο: "Αυτοί οι θάνατοι, αναίτιοι κατά κάποιον τρόπο, σκέπαζαν την πόλη", γράφει. (Ηλίας Μαγκλίνης, Καθημερινή, 14/5/2012)