Κρατικό βραβείο Μυθιστορήματος 1922

Αφηγείται μια σχεδόν εκατόχρονη γυναίκα από την Ήπειρο. Δεν της φτάνει -κατά τα λόγια της- ο ουρανός για χαρτί, θέλει ουρανούς κι απ' άλλους τόπους. Πολλές φορές έχεις την αίσθηση πως τη γλώσσα της την κινεί ουράνιος υποβολέας. Τραγουδιστή πηγή πλαγιάς που άνθισε κάποια μακρινή άνοιξη και μαράθηκε στις μέρες μας.
Το παρόν βιβλίο είναι ο απόηχος αυτής της γλώσσας. Αφολοή, όπως συχνά πυκνά λέει η αφηγήτρια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Κατά πολλούς η γλώσσα είναι λογοτεχνία και η λογοτεχνία είναι γλώσσα. Αν αυτό ισχύει απόλυτα, τότε ο Σωτήρης Δημητρίου γράφει γνήσια λογοτεχνία, όπως και στα προηγούμενα έργα του, στα οποία η εντοπιότητα εκφράζεται στην τοπική διάλεκτο, με προφορικό τόνο και ποιητική χροιά. (?) Ο Σωτήρης Δημητρίου στήνει ένα λεκτικό μνημείο στην ιδιαίτερη πατρίδα του και μαζί στον απλό άνθρωπο και την αίσθηση που έχει για τον κόσμο. Η ζωή μιας ασήμαντης γυναίκας είναι ο μικρόκοσμος μιας ολόκληρης κοινωνίας και μιας ολόκληρης εποχής. Γι’ αυτό η λογοτεχνία τέτοιου είδους αξίζει ως το απαύγασμα του παρελθόντος που μιλά με άλλη γλώσσα στο παρόν». (Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, bookpress.gr, 21/10/2021)